Bez względu na to, co się chce zbudować – dom, wieżowiec, wiadukt, halę – najpierw warto zainteresować się gruntem, na którym budowla ma stanąć. Czy jest on wystarczająco solidny? Nieraz zdarza się, że grunt jest nieodpowiedni, by prowadzić na nim prace budowlane. Nie oznacza to jednak, że trzeba rezygnować. Podłoże może zostać zagęszczone. Istnieje kilka sposobów, jakimi da się to zrobić. Które z nich najczęściej są stosowane?
Zagęszczanie impulsowe
Ta technologia polega na tym, żeby w krótkiej jednostce czasu przykładać dużą energię do punktu na wzmacnianym obszarze. Metoda ta cieszy się sporą popularnością – właśnie takie zagęszczanie gruntu metodą impulsową wykonuje firma Keller. Wolnospadowy, unoszony siłami hydraulicznymi młot o masie 9 ton uderza w stalowy stempel, który przekazuje impulsy na podłoże. Młot unosi się na wysokość około 1 m i spuszcza z częstotliwością 40-60 cykli na minutę.
Wymiana dynamiczna
W tej metodzie używa się koparek czerpakowych albo dźwigów przystosowanych do zrzutu ubijaka o dużej masie, aby uformować kamienne kolumny. Najpierw w gruncie wybijany jest krater, który w następnej kolejności wypełniany jest kruszywem. Wtedy znów zrzuca się ubijak, aż wskutek wtłaczania materiału, który wypełnia boki i dno krateru, uformuje się następny krater. Cały proces powtarzany jest tak długo, aż zaobserwuje się zmniejszone zagłębianie w grunt ubijaka przy każdym jego zrzucie.
Wibrowymiana
Ta metoda znajduje zastosowanie w spoistych i uwarstwionych gruntach, które za względu na swoje niskie parametry mechaniczne nie pozwalają na bezpośrednie posadowienie fundamentów. Wibrator na palownicy, pogrążany za pomocą wibracji i docisku maszyny, służy tu do wprowadzenia w podłoże kruszywa, z którego formowana jest kolumna żwirowa. Podczas unoszenia wibratora, otwierana jest śluza, znajdująca się w jego dolnej części, i to przez nią wypływa kruszywo. Potem wibrator jest opuszczany ponownie, by zagęścić kruszywo i rozepchać je na boki.
Pale przemieszczeniowe
W gruncie zagłębia się głowicę rozpychającą. Podczas wiercenia nie ma potrzeby odprowadzania urobku. Dogęszczany jest grunt otaczający i zwiększa się jego nośność wzdłuż pobocznicy pala. Sama głowica umocowana jest na żerdzi z przewodem, który umożliwia tłoczenie betonu, i zagłębiana ruchem obrotowym. Przy podnoszeniu głowicy beton jest pod ciśnieniem pompowany przez przewód. Ponieważ przy tej metodzie wzmocnione zostają ściany otworu, nie występuje zjawisko ich rozluźnienia, a dzięki temu można odwiert wypełnić bardzo dokładnie.
Pale CFA
Metoda CFA polega na wierceniu w gruncie świdrem ślimakowym. Przy tej pracy urobek odprowadzany jest jedynie w niewielkim stopniu, dzięki czemu tutaj, jak i w wyżej opisanym sposobie, nie spotkamy się z rozluźnieniem gruntu otaczającego, więc wyższa będzie nośność wzdłuż pobocznicy. Przy powolnym podciąganiu świdra przez przewód rdzeniowy pompowany jest beton. Pale CFA można stosować we wszystkich rodzajach sypkich i spoistych gruntów. Metoda ta jest też dobrym rozwiązaniem, gdy prace trzeba przeprowadzić w sąsiedztwie istniejących już obiektów, ponieważ wiąże się z niewielkim stopniem wibracji i hałasu.
